Meron ba?
Wala ah!
Pagmamahal ng magulang.
Pagmamahal ng Kaibigan.
Pagmamahal ng taong mahal natin.
Lahat tayo gustong may taong magmahal sa atin.
Hindi man sa inaasahan nating intensidad ng emosyon.
Pero yung sapat para malaman nating special tayo at importante. :)
Naisip ko minsan paano kung wala na talagang taong may pake sa akin, Paano na ako?
Wala na ba talagang nagmamahal saken pag ganun?
Galit ba si God saken?
trials?
Parang sobra naman.
Ganun agad iniisip ko.
Nung mga panahong iniiwan ako ng mga minamahal ko or sinasaktan nila ako,
naisip ko anong kulang?
anong mali sa akin?
Di ba nila maramdaman na mahal ko sila?
O sawa na sila sa pagmamahal ko?
Natatakot ako.
Parang tuwing gigising ako noon ang una kong maiisip.
"Kakayanin ko pa kaya ngayong araw na ito?"
or di kaya,
"Eto nanaman. Hanggang kailan?!"
But as time passed by and I started coping with things.
Naku!
Dami kong Thank you sa nanakit sa akin!
Dahil sa ginawa nila narerealize ko,
ANG LAKAS KO NAMAN PALA!
Nawala yung takot kong hindi na ako makakahanap ng kasing SPECIAL nila dahil narerealize kong hindi ko naman dapat hanapin yun eh!
Special din ako. At hindi taong special ang hanapin ko kundi TAONG ITUTURING AKONG SPECIAL!
KAYA SAY THANKS TO THOSE WHO'VE HURTED YOUR FEELINGS.
Thanks to them,
You can find someone better and suited to be with you.
Fear is always there.
But there's always some people willing to be by your side during those hardships. :))
No comments:
Post a Comment